van zelfredzaam naar samenredzaam

Al een tijdje werk ik bij een echtpaar op leeftijd. We maken grote vorderingen richting zelfredzaam worden, maar het blijft voor het geheel een druppel op de gloeiende plaat.

Zo lang als ik er ben komt hun dochter op zondag eten brengen voor de hele week zodat ze deze alleen nog maar op hoeven te warmen. De rest van de kinderen hebben geen tijd. Dat houden ze zichzelf (en mij) al voor sinds ik er voor het eerst kwam. Sneu, dacht ik nog. Maar verder was hulp ook niet aan de orde dus maakte ik mij er niet al te druk om.

Nu mevrouw laatst gevallen is werd het toch wel duidelijk dat er meer tempo in het proces moet komen en dat ik hulp nodig heb. Meneer en mevrouw waren er nogsteeds beide van overtuigd dat dat niet kon, want de kinderen zijn druk en de buren ook.. alleen ik was er, dus ik moest maar vaker komen hadden ze bedacht. Ik vond dat zelf alleen niet zo’n goed idee en mijn agenda ook niet. Ik besloot verder te kijken.

Ik ben met hun dochter in gesprek gegaan en hoorde al snel dat de andere kinderen ook graag de handen uit de mouwen wilden steken. Ook de buren die ik benaderde hielpen graag een handje mee. De een door een extra kliko ter beschikking te stellen, een ander oor het oud papier aan de weg te zetten en weer een ander waste de gordijnen even voor ze.